Eva

Ik ben sinds kort begonnen met het lezen van Paul Youngs nieuwste boek genaamd Eva. In dit boek beschrijft de auteur delen van de Schepping, met name de schepping van de mens Adam. De beschrijving van zijn ‘geboorte’ die Young in zijn boek geeft, vond ik dermate bijzonder dat ik deze graag met jullie wil delen.

Ik heb de nieuwste aanwinst van Paul Young (bekend van het boek De Uitnodiging) pas gekocht en ben er meteen in gedoken. Mijn leesgenot werd bruut onderbroken door het lawaai en de drukte rond Oud-en-Nieuw, maar inmiddels heb ik sinds gisteren het lezen weer hervat. De eerste paar hoofdstukken zitten vol mysteries waarvan ik – Paul inmiddels wel een beetje kennende – weet dat er een deel later opgehelderd zal worden en een deel altijd een mysterie blijft (maar dat heeft ook zijn charmes, vind ik). Dan veranderen de mysterieuze visioenen van de hoofdpersoon (een meisje genaamd Lillie) in een duidelijker beschreven en bijzonder Scheppingsmoment. Adam wordt geboren. Hieronder volgt de bijzondere passage uit Eva, vol liefde en blijdschap waarin de Schepper Vader wordt:

Wat volgde verraste haar. De Tijdloze knielde eveneens en begon met zijn handen roodbruine aarde op een hoop te vegen, als een kind in een zandbak. Hij speelde, maar straalde opperste concentratie uit en hij glom van een ongebreidelde blijdschap. Hij ging zitten en verzamelde de bijeengeveegde aarde tussen zijn benen. Er stak een briesje op dat speelde met zijn haar en hem hielp zijn schat te verzamelen. Lillie rekte haar hals om niets te missen. De bries en de man gingen heel omzichtig te werk, leken er zeker van te willen zijn dat geen kruim aarde verloren ging; alles werd meegenomen, alles leek even essentieel.
Lillie hoorde twee lachende stemmen. Een was van de Tijdloze, de andere van de bries. Een zuiver lachen was het, als dat van kinderen. Er waren tranen. De Tijdloze huilde van vreugde, tranen drupten op het hoopje stof dat hij met zijn sterke handen tussen zijn dijen bijeenhield.
Hij begon te zingen. Een nieuw lied was het, anders dan de melodieën die Lillie tot dusverre had gehoord. De klanken dwarrelden op haar neer, brachten haar op haar knieën en vulden haar met iets wat verder reikte dan verwachting en opwinding. Voor het eerst in wat er restte van haar herinneringen ervoer ze hoop. Waarvoor of waarop kon ze niet duiden, maar haar hart pikte de cadans ervan op.
Uit het hoopje aarde borrelde van binnenuit bloedrood water op, afkomstig van een verborgen bron onder de grond. Adonai keek ernaar, zong het toe en plantte toen lachend en huilend zijn handen in de brij. Hij schreeuwde en Lillie schoot overeind. Het werk was bijna klaar. Toen, in een wolk van indringende, schrille kreten, hief Adonai een pasgeboren baby boven zijn hoofd.
‘Een zoon! Er is een zoon geboren!’ De hele schepping barstte uit in gejuich en Lillie liet zich meevoeren op de golf van vreugde om dit nieuwe leven. […] De kristalheldere en zachte stem van de Tijdloze klom nu boven de kakofonie uit. Hij zong: ‘Vreugde van mijn hart, kroon van heel de schepping. Dit is mijn geliefde zoon, in wie ik een welbehagen heb. Adam zal hun naam zijn.’

(Uit: Eva, Young P. 2015, pp. 41-42.)

Er zijn nog veel meer mooie passages die ik met jullie zou willen delen en gezien momenteel ik nog maar bij hoofdstuk zeven ben, zullen er nog genoeg mooie passages volgen, maar ik zou de auteur van dit prachtige boek uiteraard tekortdoen als ik alles zomaar op mijn blog zou zetten.

Daarom beveel ik bij deze van harte dit bijzonder mooie boek van mijn favoriete auteur van christelijke fictie (maar dan wel fictie met mooie en bijzondere boodschappen, standpunten en waarheden erin) aan jullie aan. Ik hoop zodra ik het boek uit heb ook een recensie erover te posten op mijn blog, voor als je na het lezen van de bovenstaande passage nog steeds twijfelt. Overigens wens ik degenen die hierna beslissen het werk van Young wel te kopen natuurlijk veel leesplezier toe!