Oudjaarsdag is aangekomen. Ik vrees dat ik dat zelf ook ben, in die andere betekenis dan. Vanzelfsprekend is dus dat 'afvallen', zoals elk jaar na Kerst en Oud-en-Nieuw, op mijn lijstje met 'goede voornemens' komt te staan. Maar zoals bij de meeste mensen komt ook bij mij weinig terecht van dat ellenlange lijstje voornemens die zogenaamd goed zouden moeten zijn (waarvan 'afvallen' nog altijd het lastigste punt blijft voor mij). Op zo'n moment is het wonderlijk te beseffen dat er Eén is die Zijn voornemens (die altijd bij uitstek de beste blijken) wel tot vervulling heeft gebracht, brengt en zál brengen en dat onze gebeden hier onderdeel van mogen zijn.
Ik zal eerlijk zijn: bidden is niet mijn sterkste kant. Ik praat de hele dag door met God, staar eens in gedachten naar het plafond. Vaak heb ik het gevoel dat wanneer ik iets klunzigs doet, zonder dat een mens het ziet, Hij zich daarboven onwijs zit te vermaken (ja, ik geloof wel dat God - met eerbied gesproken - geniet van onschuldige kleine dwaasheden zoals het gênante vallen op je gat). Het is in mijn geval dus vaker het bewust zijn van Zijn Aanwezigheid bij alle dingen die ik doe dat mij met God verbindt, dan het letterlijke spreken met gevouwen handen en gesloten op een stil moment van de dag. Ik geloof zeker dat deze omgang met God net zo goed als een biddend leven mag worden gezien, als wanneer ik in alle stilte en rust even de tijd neem om tot Hem te 'praten' (inhoudelijk zijn deze compleet verschillende momenten van contact mij in ieder geval evenveel waard).
God weet dat ik de waarheid spreek wanneer ik zeg dat ik (naast het wensen van Zijn voortdurende aanwezigheid bij alles wat ik doe) verder vrij weinig van Hem vraag. Daarnaast vraag ik (zeker de laatste paar jaar) over het algemeen dingen niet meer dan één keer. Dat doe ik niet, omdat ik de noodzaak niet inzie om God continu om hetzelfde te bidden. Ik vertrouw erop dat wanneer ik God iets oprecht bid in Jezus' Naam, Hij naar zo'n gebed zal horen en het op Zijn tijd zal verhoren (mits Hij een beter plan heeft voor mij).
Wat ik wel oneindig zou willen en kunnen doen, is Hem danken en aanbidden voor alle gebeden die Hij al heeft verhoord en voor alle dingen die Hij mij geeft zonder dat ik daarvoor heb gebeden. Van dit laatste heeft ieder kind van God in ieder geval één Iemand gemeen en dat is natuurlijk Jezus. Want zeg nou eerlijk, welk mens had ooit kunnen bidden voor een Redder heerlijker en liefdevoller dan Hij?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten