Mijn excuses vooraf voor het verlate plaatsen van deze post (ik wilde hem gisteren posten, maar had hem door omstandigheden nog niet afgekregen). Ik zal proberen een extra post te schrijven vanavond ter compensatie :).
Oude ingeroeste gewoontes en
standaardreacties of triggers op situaties, iedereen heeft er wel een paar,
mijzelf incluis. Gisteren werd ik bijvoorbeeld met de zoveelste onvoldoende
binnen mijn nieuwe opleiding om de oren geslagen en zag ik mijn hele toekomst
voor de derde keer in duigen vallen. Ik zat meteen in de put, al moet ik de
hertentamens nog maken. Wat voor hoop is er voor mij als ik mijn derde
opleiding op rij niet eens haal?
Ik ben gewoon een stresskip als het
gaat om tentamens en herkansingen. Dat is simpel gezegd mijn probleem, mijn
ingesleten gewoonte: stressen om tentamens. Daarnaast neig ik al snel in paniek
te raken als het onvoldoendes regent en ik de boel moet herkansen: hoe kan het
dat alles me zoveel moeilijker afgaat op het WO dan op de middelbare school? Op
de middelbare school leerde ik nooit langer dan een halfuur voor een toets. Dat
was meestal ook niet echt nodig. Maar sinds ik van mijn opleiding Japanstudies
ben afgestapt, lijk ik niks meer goed te kunnen doen. Ik werkte een jaar, wat
me te veel stress opleverde omdat ik me zorgen maakte om dingen waar ik niks
aan kon doen, vervolgens volgde ik een paar maanden een Pabo-opleiding wat me
ook niet al te best afging en waar ik opnieuw mee gestopt ben. En nu het weer
fout dreigt te gaan, voel ik opnieuw de neiging opkomen om hard weg te rennen
en een dun stukje aardkorst op te zoeken waar ik doorheen kan zakken na het
maken van een wanhopig sprongetje.
Tegelijkertijd probeert mijn ego
mijn wonden te balsemen door strategische keuzes uit het verleden in
herinnering te brengen die in werkelijkheid nooit hebben bestaan. Op zo’n punt in
mijn leven is het of ik net als Anthony Spencer uit het boek De Oversteek van
Paul Young, geconfronteerd wordt met het monster in mij dat alles en iedereen
overal de schuld van wil geven zodat ik ogenschijnlijk zonder kleerscheuren het
slagveld kan verlaten. Het looft mijn bestaan de hemel in, terwijl het intussen
gewichtjes aan mijn enkels vastketent waarmee ik centimeter per centimeter
dieper wegzak in mijn ellendige gewoonte, mijn fouten, mijn vermeende incapabiliteit,
mijn eenzaamheid en waardeloosheid.
God zij geprezen dat ik me bevrijd
en geborgen mag weten in Zijn Liefde waar mijn ego die mij slechts koppelt aan
alles wat verkeerd en fout is, geen plek meer heeft en ik de kans krijg om te
veranderen, om niet zozeer een beter mens te worden (dat is een belofte die
mijn ego zou maken), maar om door Zijn Liefde te zijn wie ik ben met mijn
tekortkomingen en talenten. Dan zal ik vast nog weleens stressen over tentamens
en onvoldoendes halen, maar dan zal het juk van mijn schaamte en vernedering
van mij afvallen, omdat ik mag weten dat Hij van mij houdt, zoals ik ben, zij
het een mens van twaalf ambachten en dertien ongelukken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten